शुष्क शुष्क सास लिंदै पल्टिरहेकी मलाई
पछाडिबाट कोही घच्घच्याउन थाल्छ
ऊ त अरू कोही नभएर
त्यही पल्ला घरे दाइ पो रहेछन् ।
उनको घच्घच्याइको उत्तर दिन सक्ने स्थितिमा
मलाई कहाँ छोडेका थिए र
उनका दाइ भाइ
अनि मेरै काकाले ।
थकित थिएँ म
पीडित थिएँ म
तर मेरो कुरो सुन्ने कोही थिएन ।
सुन्न त सुन्थे होलान् तर
उनीहरू त आफ्नै पिपासा पूरा गर्न तल्लीन थिए ।
म कराउँथेँ तर त्यो नाहकमा जान्थ्यो
म त गुलियो हराइसकेको चुइङ्गम भैसकेको थिएँ ।
के पाए होला तिनले
मेरो यो रूखा जर्जर कायबाट ?
तैपनि उनीहरू पालै पालो आउँथे
अनि लुछेर जान्थे मेरा चोक्टा ।
अनि आवाज पनि हराइसकेको म
कराउन खोज्थेँ
तर के आउँथ्यो
चुसेर , निचोरेर , च्यातेर
थिलथिलो भैसकेको थुतुनोबाट आवाज ?
आफ्नै तन सम्झी धिक्कार्न थालें आफैं ,
भर्खर टुसाउन लागेका मेरो अङ्गहरू
सबै चिमोटर, निमोठेर , टोकेर
हेर्न नहुने भैसकेका थिए ।
यिनीहरू तृप्त भएपछि आफैंलाई
कसरी यो पापी संसारबाट हटाउने सोच्दै थिएँ
एकाएक
मेरो श्वास मन्द भयो
मुटुको गति सुस्त हुँदै गयो
अनि मलिन भए उनीहरूका अट्टहास ।
म अर्कै ठाउँमा पुगिसकेको थिएँ
जहाँ पुरुष कोही थिएनन् ।
स्वर्ग नर्क त थाहा भएन
तर
पृथ्वी भन्दा राम्रै थियो ।
आमाको दूध नछुटेका साना नानी देखि
भर्खर यौवनका गुलाबी फेर्न लागेका
कैयन बहिनीहरू थिए ।
त्यति मात्र हो र
मेरा आमा
हजुरआमाका उमेरका पनि थिए ।
सबैको नियति एउटै रहेछ
बलात्कृत !
आफ्नैबाट , अरूबाट
ठुलाबाट , सानाबाट
सुन्दरबाट , कुरूपबाट
तर हामी सबै थियौं
बलात्कृत !
